podcast
ustami nNi – podcast, w którym na tle szumu fal czasem leję wodę, czasem poruszam tematy (po)ważne, a czasem śpiewam swoje piosenki 
No i stało się! Prowadzę własny podcast! Cytując klasyka:
jak do tego doszło, nie wiem,
– jaki klasyk, taki cytat
ale spróbuję jakoś to wyjaśnić.
Czemu stworzyłam własny
podcast?
Pisać trochę umiem, mówić nie umiem wcale, czemu więc zdecydowałam się na prowadzenie podcastu?
- Po pierwsze właśnie dlatego, żeby przemóc swoją opór związany z mówieniem i żeby zacząć uważnie przyglądać się temu, jakie popełniam błędy i co powinnam wyeliminować, żeby być komunikatywna. Również po to, by ujarzmić swoje piętrzące się myśli, które bardzo utrudniają mi mówienie w nieskomplikowany sposób.
- Po drugie dlatego, żeby dać sobie namiastkę pracy radiowej, o której, jako dziecko, przez chwilę marzyłam. Jest to w końcu również praca z głosem, a to – w przeciwieństwie do mówienia jako takiego – bardzo mnie interesuje.
- Po trzecie w końcu, żeby zaprzyjaźnić się z pewnym programem do tworzenia muzyki i przestać się go wreszcie bać.
Co było bezpośrednią inspiracją?
Długie nadmorskie spacery, podczas których wielokrotnie albo prowadziłam messengerową rozmowę ze swoją Przyjaciółką, albo słuchałam nagranych wiadomości od niej, albo też sama się jej nagrywałam. Nagrywanie własnych myśli i głosu było początkowo poza sferą mojego komfortu. Jednak kiedy zaczęłam to robić, a potem odsłuchiwać swoje nagrania, sprawdzając, czy mają one jakikolwiek sens, odkryłam, że głos również może być ciekawym nośnikiem w kontakcie ze światem. Dla wielu osób jest to oczywiste. Dla mnie długi czas nie było. Moim wypowiedziom – zarówno podczas rozmów, jak i nagrań – towarzyszył najczęściej szum fal. Stąd pomysł, by stał się on tłem podcastu.
Przyjaciółko Moja Kochana – dedykuję ten podcast właśnie Tobie!
O czym jest mój podcast?
Niespodzianką dla moich Czytelników z pewnością nie będzie odpowiedź, że o wszystkim, co mnie interesuje! Jestem językoznawcą i kulturoznawcą z zawodu. Uczyłam w szkole, piszę (teksty i piosenki), śpiewam, gram na fortepianie, gotuję, fotografuję. Interesuję się filozofią, psychologią i kryminologią. Uwielbiam zwierzęta, dobre filmy i wymagające książki. Od trzeciego roku życia regularnie uczęszczam na Warszawską Jesień. Podstawową funkcją tego podcastu jest dla mnie funkcja terapeutyczna. Wiele rzeczy mnie porusza, zachwyca, fascynuje, ale też złości, przeraża, czy budzi we mnie bunt. O tym, co potrzebuję przetrawić dłużej, najczęściej piszę. Dziś otwieram sobie furtkę do tego, by również móc o tym poopowiadać. Na pewno z początku nieudolnie, na około i koślawo, ale zauważyłam, że głos daje inne możliwości.
Jeśli uznacie, że coś Was w moim podcaście intryguje, a coś Was jednak mierzi, dajcie mu, proszę, szansę!
Znajdziecie mnie na platformach:
ODCINKI:
odcinek 1: „Co ja tu w ogóle robię?”
odcinek 2: „Córka Patkowskiego”
Jeśli podoba Ci się, jak piszę i mówię, i chcesz mnie docenić,
kliknij w poniższą ikonkę i postaw mi, proszę, wirtualną kawę 
oczami nNi 